Hansen Oskar, ur. 12 IV 1922, Helsinki, zm. 11 V 2005, Warszawa,
architekt, urbanista i teoretyk architektury;
Hansen Oskar
Encyklopedia PWN
1942 ukończył Wyższą Szkołę Techn. w Wilnie; 1945–50 studiował architekturę na Politechnice Warsz. u R. Gutta; 1948–50 kontynuował studia w Paryżu (pod kierunkiem F. Légera i P. Jeannereta) i Londynie (w International Summers School of Architecture — CIAM); w tym czasie zetknął się z Le Corbusierem, H. Moorem i J. Sołtanem; 1950–83 był wykładowcą w ASP w Warszawie; czł. Groupe d’Etude d’Architecture Moderne i Team Ten. Początkowo zajmował się także malarstwem i rzeźbą; 1959 opublikował teorię Formy Otwartej, wedle której forma arch. miała podlegać nieustannemu procesowi przekształcania, związanemu z aktywnością człowieka („Stworzy ona poczucie potrzeby istnienia każdego z nas, pomoże określić się i odnaleźć w przestrzeni i czasie, w którym żyjemy. [...] będziemy w niej chodzić, a nie ją obchodzić”); zastosował tę teorię w konkursowym projekcie na pomnik w Oświęcimiu-Brzezince (1957). W latach 60. H. opracował tzw. linearny system ciągły, który umożliwiał zastosowanie teorii Formy Otwartej w praktyce. Główne realizacje: pawilony pol. na targach w İzmirze (1955–56 wspólnie z L. Tomaszewskim) i São Paulo (1959), osiedle Słowackiego w Lublinie (1965), Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Skopje (1966), ambasada pol. w Waszyngtonie (1973).
