Frisch Max
 
Encyklopedia PWN
Frisch
[frısz]
Max Wymowa, ur. 15 V 1911, Zurych, zm. 4 IV 1991, tamże,
szwajcarski prozaik, dramatopisarz i eseista, tworzący w języku niemieckim.
Już we wczesnych dziennikach (m.in. Tagebuch 1946–1949 1950) sygnalizował wiele problemów, np. potępienie faszyzmu i niebezpieczeństwo jego odrodzenia, poruszanych później m.in. w dramacie Nun singen sie wieder (1946), komedii Die chinesische Mauer (1947), farsie Biedermann i podpalacze (1953, wyst. pol. 1962), potępiającej dyktaturę, i paraboli o ludzkiej nienawiści Andorra (1962, wyst. pol. tegoż roku); w powieściach, połączonych motywem utraty tożsamości we współcz. świecie, bohaterowie toczą walkę sami ze sobą, skazani z góry na niepowodzenie (Stiller 1954, wyd. pol. 1960, Homo faber 1957, wyd. pol. 1959, ekranizacja V. Schlöndorffa 1992, Powiedzmy, Gantenbein 1964, wyd. pol. 1965); autor niweczy w nich zasady konwencjonalnej epiki, stosując formę osobistego dziennika; w dramacie Biografia (1967, wyst. pol. 1968) stosuje permutacyjny model akcji; powieść zawierająca elementy autobiogr. Montauk (1975, wyd. pol. 1978).
Bibliografia
J. WATRAK Poetyka wariantów Maxa Frischa, Gdańsk 1976.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia