Erenburg Ilja G., ur. 26 I 1891, Kijów, zm. 31 VIII 1967, Moskwa,
ros. pisarz i publicysta.
Erenburg Ilja G.
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
Debiutował tomem wierszy Stichi (1910), pisanych pod wpływem symbolistów i akmeistów ros.; znaczną część życia spędził za granicą, gł. jako korespondent pism; autor powieści satyr. Niezwykłe przygody Julia Jurenity i jego uczniów (1922, wyd. pol. 1924), Burzliwe życie Lejzorka Rojtszwanca (Paryż 1928, wyd. pol. tegoż roku), cyklu opowiadań utrzymanych w konwencji groteski Trzynaście fajek (Berlin 1923, wyd. pol. 1925), powieści Miłość Joanny Ney (Paryż 1924, wyd. pol. 1927), stanowiącej próbę stworzenia współcz. melodramatu; trylogia Upadek Paryża (1942, wyd. pol. 1946), Burza (1947, wyd. pol. 1950), Dziewiąta fala (1951–52, wyd. pol. 1953), ukazująca losy społeczeństwa Francji, ZSRR i Niemiec w latach II wojny światowej i po jej zakończeniu, mająca znaczenie polit. powieść Odwilż (t. 1–3 1954–56, wyd. pol. 1955–56), o negatywnych zjawiskach w epoce stalinowskiej, m.in. o artyst. konformizmie; eseje i wspomnienia Ludzie, lata, życie (t. 1–6 1961–65, wyd. pol. 1961–84); ponadto liczne artykuły i reportaże; Dzieła wybrane (t. 1–5 1955–60).
