-
akrijawadaw filozofii indyjskiej termin oznaczający poglądy sprzeczne z ortodoksją bramińską, przeczące działaniu karmana;[sanskr. akriyā ‘niespełnienie’, ‘niewykonanie’, vadā ‘rozmowa’, ‘spór’],
-
aksjologiadziedzina filozofii, której przedmiotem są wartości;[gr. áxios ‘godny, cenny’, lógos ‘słowo, nauka’],
-
aktfiloz. w metafizyce arystotelesowsko-tomistycznej integralny element struktury bytu, różny od możności;[łac. actus ‘dokonanie’, ‘czynność’, ‘urzeczywistnienie’],
- podstawowa kategoria współczesnej filozofii języka, zaadaptowana na gruncie językoznawstwa;
-
aktualizacjafiloz. w realistycznej metafizyce termin określający działanie aktu istnienia (istnienie) w obrębie istoty danego bytu.[łac. actualis ‘czynny’, ‘działający’],
-
aktualizmfiloz. w szerokim znaczeniu — określenie doktryn filozoficznych, które usiłują wyprowadzić świat rzeczy lub substancji z samego aktu, z czystego stawania się;[łac. actualis ‘czynny’, ‘działający’],
-
aktywizmfiloz. pojęcie określające nurty współczesnej filozofii przyznające pierwszeństwo działaniu nad myśleniem;[łac. activus ‘czynny’],
-
Alainfr. filozof, pisarz i publicysta.[alę̣],właśc. Émile Auguste Chartier, ur. 3 III 1868, Mortagne-au-Perche, zm. 2 VI 1951, Le Vésinet,
- francuski filozof, teolog, poeta, cysters;
- filozof fr., → Alain z Lille.
- filozof niemiecki;
-
Albert Wielki, Albertus Magnus, Albert von Bollstädt, Albert von Lauingen, święty, ur. ok. 1193, Lauingen, zm. 15 XI 1280, Kolonia,filozof, teolog i przyrodnik, pochodzenia niemieckiego;
-
Albert z Saksonii, Albert z Helmstedt lub Albert z Ricmestorp, zw. także Albertus Parvus, ur. 1316, zm. 1390,filozof i fizyk;
- kierunek filozoficzny nawiązujący do myśli św. Alberta Wielkiego.
- filozof grecki;
-
Alcher z Clairvaux, ur. na pocz. XII w., zm. ok. 1180,filozof, cysters;
-
Aleksander z Afrodyzji, żył na przeł. II i III w.,filozof gr.; wybitny komentator Arystotelesa (nazywany drugim Arystotelesem), ostatni scholarcha perypatetyków (perypatetycy).
- ang. filozof i teolog, franciszkanin,
- filozofia hellenistyczna, uprawiana w Aleksandrii od III w. p.n.e. do połowy VII w. n.e.;
- kierunek w egzegezie Pisma Świętego, reprezentowany w II–V w. przez teologów chrześcijańskich Aleksandrii i rozwijający się w tamtejszej szkole katechetycznej, prowadzonej przez Orygenesa.