zootechnika
nauka o chowie i hodowli zwierząt;
[gr. zṓon ‘istota’, ‘zwierzę’, technikós ‘wykonany zgodnie ze sztuką’],
zootechnika
Encyklopedia PWN
chów zwierząt uwzględnia metody ich utrzymania, pielęgnacji, żywienia i użytkowania; metody hodowli zwierząt obejmują: selekcję, dobór hod., kojarzenie w obrębie rasy, krzyżowanie i bastardyzację; zmieniają one frekwencję genów i genotypów w populacji, sprzyjają powstawaniu nowych kombinacji genów w genotypach kolejnych pokoleń zwierząt, co zapewnia skuteczność selekcji i zwiększenie wydajności zwierząt. Zootechnika jest dyscypliną nauk roln., obejmującą wiele przedmiotów podstawowych (m.in. zoologię, anatomię, fizjologię, etologię, ekologię, biochemię, genetykę), pomocniczych (m.in. chemię rolną, gleboznawstwo, uprawę roślin pastewnych, łąkarstwo, ekonomikę rolną, technologię spoż.) i zasadniczych (m.in. żywienie, chów i szczegółową hodowlę poszczególnych gat. zwierząt, zoohigienę, organizację hodowli). Termin „zootechnika”, na określenie nauk stosowanych w produkcji zwierzęcej, wprowadził Francuz A. de Gasparin. W Polsce fachowców w zakresie zootechniki (zootechników) kształci się na wydziałach akad. roln. (od 1951) i w technikach hod.; prace nauk. prowadzą m.in. placówki PAN (Inst. Genetyki i Hodowli Zwierząt w Jastrzębcu, wydający „Prace i Materiały Zootechniczne”, Inst. Fizjologii i Żywienia Zwierząt w Jabłonnie) i resortu rolnictwa (Inst. Zootechniki w Krakowie, wydający „Roczniki Naukowe Zootechniki” i „Biuletyn Informacyjny”, Inst. Rybactwa Śródlądowego w Olsztynie).
