zero

zero,

mat.:

1) Cyfra 0, oznaczająca w pozycyjnych systemach numeracji brak jednostek danego rzędu; właściwymi wynalazcami cyfry zero byli średniowieczni Indusi, których wygodny zwyczaj zaznaczania „pustych miejsc” zapisu dziesiętnego maleńką kropką (sanskr. siunja ‘nic’), zapoczątkowany ok. V w., przejęli kupcy arabscy i rozpowszechnili w innych krajach; niezależne wynalezienie zera dwudziestkowego przez Majów (prawdopodobnie IV w.) oraz zera sześćdziesiątkowego przez Babilończyków (ok. V w. p.n.e.) miało znaczenie wyłącznie lokalne.

2) Liczba 0, odgraniczająca wartości dodatnie od ujemnych; liczba zero jest, jako składnik neutralny sumy (a + 0 = a), jedynym rozwiązaniem równania x = –x; będąc zaś anihilatorem iloczynu (a · 0 = 0) nie ma sensu liczbowego jako dzielnik; dalsze własności liczby zero poznano dopiero w czasach nowożytnych: a⁰ = 1, 0⁰ jest wyrażeniem nieoznaczonym, 0^a = 0 (gdy a ≠ 0), . Interpretacja liczby zero w matematyce: a) najmniejsza liczba kardynalna, oznaczająca liczebność zbioru pustego; b) prawdopodobieństwo zdarzenia niemożliwego; c) wartość logiczna fałszu.