wysocka kultura,
archeol. kultura środkowej i późnej epoki brązu oraz wczesnej epoki żelaza (XII–VI w. p.n.e.), rozwijająca się na terenie Wołynia i północnego Podola nad górnym Bugiem, Styrem, Horyniem i Seretem;
wysocka kultura
Encyklopedia PWN
powstała na podłożu późnokomarowskim, przekształconym przez wpływy kultury Noua; typowe cmentarzyska birytualne z wyraźną dominacją pochówków szkieletowych w pozycji wyprostowanej, zorientowanych na południe; dość dobrze rozwinięta metalurgia brązowa, pozostająca pod wpływem węgiersko-siedmiogrodzkich ośrodków brązowniczych; niejasne przyczyny zaniku k.w. na przeł. VI i V w. p.n.e. (być może symptomy ogólniejszego kryzysu, który dotyczył także innych ugrupowań północno-zachodnich obrzeży Scytii, prowadzącego do ich zaniku).
