wotczina,
dziedziczna wielka własność ziemska w średniow. Rusi, potem w W. Księstwie Litew. i W. Księstwie Moskiewskim;
wotczina
Encyklopedia PWN
na Rusi powstała w X–XI w. (własność książęca, bojarska, klasztorna), XIII–XV w. podstawowa forma własności ziemskiej; na obszarze w. jej właściciel (posiadający immunitet miał władzę adm. i sądową oraz prawo ściągania podatków z podległej mu ludności; w okresie rozbicia dzielnicowego w., zaopatrzone w immunitet, stanowiły niemal niezależne terytoria, toteż również księstwa dzielnicowe określano nazwą w.; od XV w. książęta i carowie moskiewscy, dążąc do złamania potęgi bojarów, oparli się na szlachcie (dworianie) wyposażając ją w bardziej ograniczone pod względem prawnym posiadłości ziemskie zw. pomiestjem, a także ograniczyli immunitet w.; ukaz Piotra I Wielkiego z 1714 zakończył proces ujednolicenia w. i pomiestja, wprowadzając jednolite prawo posiadania i dziedziczenia ziemi. Potocznie: posiadłość ziemska w Rosji, najstarsza postać feudalnej własności ziemskiej, własność rodowa, dziedziczna.
