wosk pszczeli,
wydzielina gruczołów woskowych robotnic pszczoły miodnej (zw. woszczarkami);
wosk pszczeli
Encyklopedia PWN
mieszanina kwasów tłuszczowych (palmitynowy, cerotynowy, melisowy), hydroksykwasów, wyższych alkoholi (cerylowy, mirycyrylowy), estrów i węglowodorów; służy do budowy plastrów i mateczników, do zasklepiania komórek z miodem i czerwiem, uszczelniania gniazda; w sezonie 1 rodzina pszczela może wyprodukować 2–3 kg wosku pszczelego; roczna produkcja w.p. w Polsce wynosi ok. 700 ton. W przemyśle służy do wyrobu węzy, past, świec itd.; w sztukach plast. stosowany od najdawniejszych czasów; w rzeźbie używany w odlewnictwie (technika wosku traconego), do wykonywania modeli i jako tworzywo w ceroplastyce; w malarstwie stosowany jako spoiwo (enkaustyka) oraz do celów konserwacyjnych; tzw. wosk punicki, otrzymywany przez gotowanie wosku pszczelego z wodą mor., służył jako spoiwo w enkaustycznej technice malarstwa ściennego w staroż. Grecji oraz w technice stiuku.
