wilajat al-fakih
termin teologii szyickiej dotyczący doktryny władzy w islamie sprawowanej przez alimów w imieniu nieobecnego (ukrytego) 12. imama;
[arab. ‘zwierzchność prawnika’],
wilāyat al-faqīh, pers. welajat-e faghih,
wilajat al-fakih
Encyklopedia PWN
teoria ta wynika z zasady nieprzerwanej kontynuacji imamatu — autorem tej koncepcji był ajatollah Chomejni, który opisał ją w pracy Hokumat-e islami [‘władza muzułmańska’]; teoria w. al-f. została wprowadzona w życie po rewolucji muzułmańskiej w Iranie (1979), gdzie zgodnie z konstytucją władzę sprawuje najwyższy rangą uczony teolog — ajatollah.
