wieżowiec

wieżowiec, wysokościowiec, drapacz chmur,

budynek mieszkalny lub biurowy o stalowej konstrukcji szkieletowej, kilkunasto- lub kilkudziesięciokondygnacyjny, o stosunkowo małej powierzchni podstawy, zaopatrzony w niezbędne urządzenia techn. (np. windy szybkobieżne).

Termin drapacz chmur na określenie wieżowiec powstał w Stanach Zjedn. w końcu lat 80. XIX w. po zbudowaniu w Nowym Jorku biurowców (W. Le Baron Jenney), które osiągnęły 10–12 pięter i ok. 76 m wysokości. Stalową konstrukcję szkieletową zastosowali po raz pierwszy W. Holabird i M. Roche w Tacoma Building w Chicago (1886–87). Przez wiele lat najwyższym budynkiem był Woolworth Building w Nowym Jorku (1913, C. Gilbert, 264 m); następnie powstały m.in.: Empire State Building w Nowym Jorku (1930–32, 381 m, ob. z anteną 448 m); bliźniacze wieżowce World Trade Center w Nowym Jorku (1970–74, M. Yamasaki — 382 m) i Sears Tower w Chicago (ukończony 1974, L. Skidmore, N.A. Owings i J.O. Merrill — ponad 443 m, z anteną 475 m); najwyższym wieżowcem (2010) jest Burdż Dubajj w Zjednoczonych Emiratach Arabskich — wysokość 828 m (206 kondygnacji). Wieżowce lub ich grupy odgrywają ważną rolę w nowoczesnej urbanistyce, kształtując sylwetkę miast, najczęściej w ich rejonach śródmiejskich.