wielkich częstotliwości technika

wielkich częstotliwości technika,

dział techniki dotyczący wytwarzania, przekształcania, przesyłania i wykorzystywania drgań wielkiej częst.;

urządzenia do wytwarzania takich drgań są zw. generatorami wielkiej częstotliwości; ich zasadniczą częścią są obwody rezonansowe pracujące w różnych układach; do zwiększania mocy wytworzonych drgań stosuje się wzmacniacze wielkiej częstotliwości. Do poł. XX w. w urządzeniach wielkiej częst. stosowano lampy elektronowe, a obecnie zwykle przyrządy półprzewodnikowe, a także magnetrony, lampy o fali bieżącej. Wytworzone drgania elektr. wielkiej częst. są następnie przetwarzane na drgania o żądanej postaci: w radiotechnice — na fale elektromagnetyczne (w tym mikrofale), w technice ultradźwiękowej — na ultradźwięki (za pomocą przetworników piezoelektr.) itp. Trudno jest jednoznacznie ustalić zakres drgań wielkiej częst., zależy on bowiem od rodzaju wytwarzanych fal — dla fal radiowych wynosi od 30 MHz do 300 GHz, dla fal akustycznych powyżej 20 kHz. Technika wielkich częstotliwości stanowi podstawę radiotechniki, transmisyjnych systemów nośnych, grzejnictwa wielkiej częst. i techniki ultradźwiękowej; znajduje również szerokie zastosowanie w innych dziedzinach nauki, np. w medycynie (diatermia krótkofalowa), fizyce jądr. (akceleratory cząstek naładowanych), radioastronomii, astronautyce, automatyce. Rozwój techniki wielkich częstotliwości jest związany z rozwojem radiotechniki, elektroniki i techniki mikrofalowej.