usus

usus

[łac., ‘używanie’],

w prawie rzymskim służebność osobista, polegająca na używaniu rzeczy cudzej bez pobierania pożytków, chyba że miały one służyć zaspokajaniu potrzeb własnych uprawnionego do służebności;

u., jako prawo, było niezbywalne, nawet w zakresie samego korzystania z niego.