tynk

tynk

[niem.],

wyprawa,

stwardniała warstwa zaprawy budowlanej, pokrywająca powierzchnie elementów budowli (ścian, stropów);

chroni ją przed szkodliwym działaniem czynników atmosferycznych, chem., mech. i nadaje estetyczny wygląd; zaprawę tynkarską natryskuje się za pomocą maszyny zw. tynkownicą lub narzuca ręcznie kielnią i wyrównuje łatą. Rozróżnia się t. wewnętrzne (wewnątrz budowli) i zewnętrzne. Z uwagi na spoiwo zapraw tynkarskich t. dzieli się na: miner. (np. cementowe, wapienne, gipsowe), miner.-polimerowe (np. cementowo-akrylowe), polimerowe. Tradycyjnymi są t. zwykłe, z zapraw miner. (grub. kilka cm): 1-warstwowe uzyskiwane przez naniesienie narzutu), 2-warstwowe (obrzutka i narzut), 3-warstwowe (obrzutka, narzut i gładź). Jako t. wewnętrzne stosuje się niekiedy t. suche — w postaci płyt gipsowych.