testamentum
w prawie rzymskim uroczysty, jednostronny akt rozporządzający majątkiem na wypadek śmierci;
[łac.],
testament,
testamentum
Encyklopedia PWN
t. musiało zawierać ustanowienie dziedzica lub kilku dziedziców i mogło też zawierać zapisy testamentowe (legat), ustanowienie opieki nad żoną i niedojrzałymi dziećmi, wyzwolenia niewolników; w dawnym ius civile (ius) były znane 2 formy t. publicznego — sporządzone na zgromadzeniu lud. i przez żołnierza znajdującego się w szyku bojowym przed bitwą oraz t. prywatne (mancypacyjne); w prawie pretorskim ukształtował się testament pisemny, sporządzony w obecności 7 świadków; natomiast w okresie cesarstwa pojawiły się testamenty publiczne (sporządzane przed urzędnikami cesarskimi) oraz prywatne pisane własnoręcznie przez testatora (t. holographum).
