teoria atrybucji

teoria atrybucji

[łac. attributum < tribuere ‘przydzielać’, ‘przyznawać’],

psychol. teoria opisująca reguły rządzące procesami przypisywania (atrybucji) jednostkom lub ich zachowaniu przyczyn i intencji oraz tłumacząca wpływ dokonywanych przez daną osobę atrybucji na jej emocje, postawy i relacje z innymi ludźmi;

podstawowa teza teorii atrybucji głosi: jednostka aktywnie dąży do rozpoznania przyczyn otaczających ją zjawisk, ponieważ: 1) pozwala jej to wyjaśnić i przewidywać zdarzenia, a tym samym zwiększyć szanse celowego wpływania na ich bieg; 2) umożliwia utworzenie ustabilizowanego, wewnętrznie spoistego obrazu świata; twórcy i gł. przedstawiciele: F. Heider, H. Kelley, E.E. Jones, K.E. Davis, B. Weiner.