tenis, tenis ziemny,
gra sport. dla 2 lub 4 osób, prowadzona na przedzielonym siatką korcie tenisowym;
tenis
Encyklopedia PWN
polega na odbijaniu rakietą piłki tenisowej, tak aby utrudnić jej odbiór przeciwnikom; zawodnicy mogą uderzać piłkę po jednokrotnym odbiciu od ziemi lub bezpośrednio z powietrza (tzw. wolej), poszczególne uderzenia w tenisie mają swoje nazwy np.: forhend, bekhend, smecz, lob; gra prowadzona jest do 2 lub 3 wygranych setów; w decydującym secie przeważnie rozgrywany jest tie-break; zdobycie seta — wygranie co najmniej 6 gemów przy 2 gemach przewagi, wyjątkowo przy 1 gemie przewagi (tie-break); zdobycie gema — wygranie co najmniej 4 z rozgrywanych piłek, przy czym zawodnik zdobywający gema musi wygrać co najmniej o 2 piłki więcej od przeciwnika; grę w gemie rozpoczyna zawodnik serwujący (podający); po każdym gemie następuje zmiana serwującego.
Tenis wywodzi się z gry polegającej na odbijaniu piłki dłonią, znanej już od XIII w. we Francji i Włoszech; 1873 Anglik W.C. Wingfield oprac. zasady gry (sphairistike) bardzo zbliżonej do tenisa, która zyskiwała coraz większą popularność i po nielicznych zmianach w przepisach przetrwała do dziś jako tenis.
W 1896–1924 i od 1988 dyscyplina olimpijska; do najważniejszych imprez tenisowych należą: Puchar Davisa (nieoficjalne drużynowe mistrzostwa świata) oraz turnieje tzw. Wielkiego Szlema (międzynar. mistrzostwa Wielkiej Brytanii, Francji, USA i Australii); rozwojem tenisa zajmuje się zał. 1913 w Paryżu Międzynar. Federacja Tenisowa (ILTF). Na ziemiach pol. pierwszy turniej rozegrano 1898 w Warszawie; 1921 powstał Pol. Związek Tenisowy i zorganizowano pierwsze mistrzostwa Polski; największe sukcesy na arenie międzynar. odnosili: J. Jędrzejowska i W. Fibak.
