tenis stołowy, ping-pong,
gra sport. dla 2 (gra pojedyncza) lub 4 osób (gra podwójna lub mieszana), prowadzona na specjalnym stole, przedzielonym siateczką;
tenis stołowy
Encyklopedia PWN
polega na odbijaniu drewnianą rakietką o gumowych okładzinach piłeczki celuloidowej, w sposób utrudniający jej odbiór przeciwnikowi; grę prowadzi się do 3 lub 4 wygranych setów (set — zdobycie co najmniej 11 punktów, przy 2 punktach przewagi). Tenis stołowy wywodzi się prawdopodobnie z Chin lub Indii, skąd ang. żołnierze i kupcy przenieśli go (koniec XVIII w.) do Wielkiej Brytanii; pocz. grano piłeczką kauczukową i dopiero wynalazek Anglika J. Gibba (lata 90. XIX w.) spowodował popularyzację tej gry; 1926 powstała Międzynar. Federacja Tenisa Stołowego (ITTF) i rozegrano pierwsze mistrzostwa świata; od 1988 dyscyplina olimpijska; w Polsce tenis stołowy uprawiano od lat 20. XX w.; 1931 powstał Pol. Związek Tenisa Stołowego; 1932 rozegrano pierwsze drużynowe, a 1933 pierwsze indywidualne mistrzostwa Polski; największe sukcesy na arenie międzynar. odnosili: A. Ehrlich (6-krotny medalista mistrzostw świata, 1935–39), J. Bergmann (mistrz świata 1936), A. Grubba, L. Kucharski i L. Błaszczyk.
