telugu literatura

telugu literatura,

jedna z narodowych literatur indyjskich, tworzona w języku telugu na terenie obecnego stanu Andhra Pradeś;

należy do grupy 4 gł. literatur drawidyjskich (tamilska, kannada, telugu, malajalam). Najstarszym zabytkiem literatura telugu jest swobodny przekł. w stylu ćampu (prozą i wierszem na przemian) 3 ksiąg sanskr. Mahabharaty, którego dokonał Nannaja (XI w.); przekł. dokończyli Tikkana (XIII w.) i Errapragada (XIV w.). Prawdopodobnie z 1. poł. XII w. pochodzi Kumarasambhawam [‘narodziny Kumary’], pierwsza prabandha (kunsztowna opowieść wierszowana) w literaturze telugu, arcydzieło autorstwa Nannićody, poety śiwaickiego, rzecznika stylu deśi (twórczości w języku lokalnym). W XV w. powstały Bhagawatam [‘opowieść o życiu Kryszny’] Potany — adaptacja sanskr. Bhagawatapurany oraz Śatakam [‘sto strof’] Wamany, poety-mistyka łączącego w swoim utworze bhakti z elementami adwajta wedanty i satyry społecznej. Największy rozkwit literatury klas. przypadł na okres panowania w Widźajanagarze władcy i poety Krysznadewaradźi, autora prabandhy Amuktamalijada [‘ofiarodawca przybranej girlandy’]. Jednym z wielu znanych poetów przebywających na jego dworze był Peddana, autor epickiego utworu Manućaritram [‘historia Manu’]. Barwną postacią tego okresu był, znany całemu ind. Południu, kpiarz i bufon Tenali Rama, jego utwór Pandurangamahatmjam [‘moc Pandurangi’] wiąże się z legendą Kryszny z Pandharpuru (Maharasztra). Prekursorem nowoczesnych tendencji w literaturze telugu był Wireśalingam Pantulu (1847–1919); poeta Appa Rao (1861–1915) był zwolennikiem używania w literaturze języka pot. i wielbicielem mowy ojczystej. Wśród prozaików ostatniej doby wyróżnia się Palagummi Padmaradźu (ur. 1915), autor wielu opowiadań. ).