telekomunikacja przywoławcza

telekomunikacja przywoławcza,

rodzaj telekomunikacji rozsiewczej (telekomunikacja) obejmujący zagadnienia związane z przesyłaniem drogą radiową wiadomości do osób o nieznanym miejscu pobytu, wyposażonych w kieszonkowe odbiorniki (pager);

zasadniczym elementem systemu przywoławczego jest centrala, połączona (zwykle przewodowo) z lokalnym nadajnikiem radiowym lub z siecią nadajników, rozmieszczonych na większym terenie; wiadomość może być przekazywana do centrali poprzez operatora centrali (połączenie telefoniczne) lub automatycznie, m.in. przy użyciu: aparatu telefonicznego z wybieraniem tonowym, urządzenia teleksowego (teleks), modemu komputerowego, aparatu telefaksowego (telefaks), a następnie zostaje rozpowszechniona przez sieć nadajników radiowych; pocz. systemy t.p. umożliwiały tylko łączność jednokierunkową, ob. istnieją systemy pozwalające abonentowi zarówno na odbieranie, jak i nadawanie krótkich wiadomości.

Pierwszy system t.p. został opatentowany 1949 przez Al Grossa (USA) i zastosowany 1950 w Jewish Hospital w Nowym Jorku; w Polsce 1991 uruchomiono Ogólnopol. System Przywoławczy „Polpager”, obejmujący obszar prawie całego kraju. Obecnie (2004) systemy przywoławcze są zastępowane systemami telefonii komórkowej.