taternictwo,
wyczynowa forma turystyki tatrzańskiej, wchodzenie (wspinaczka) na szczyty lub pokonywanie terenu przy użyciu specjalnego sprzętu (m.in. liny, haki, karabinki, czekany, raki);
taternictwo
Encyklopedia PWN
uprawiane gł. w Tatrach Wysokich i Tatrach Zachodnich (gdzie na szerszą skalę rozwinęło się taternictwo jaskiniowe). Początki taternictwa sięgają XVII w.; właściwy rozwój taternictwa pol. zapoczątkowały ok. 1804 wejścia S. Staszica m.in. na Łomnicę, Krywań i Kołowy Szczyt; do XX w. zdobyto wszystkie ważniejsze szczyty Tatr Wysokich — na większość z nich pierwsi weszli Polacy (m.in. K. English i J. Chmielowski); pionierem taternictwa zimowego był T. Wundt; 1873–74 pol. taternicy zrzeszyli się w Tow. Tatrzańskim, z którego 1903 wyłoniła się sekcja taternicka; w tym czasie powstało taternictwo sport. ukierunkowane na poszukiwanie coraz trudniejszych tras; 1909 powstało Tatrzańskie Ochotnicze Pogotowie Ratunkowe; w latach międzywojennych nastąpił dalszy rozwój taternictwa; od 1931 realizowano szeroki program wypraw w góry Europy i świata; rozwinął się pol. alpinizm; 1935 powstał Klub Wysokogórski. Po wojnie taternictwo zdobywało coraz większą popularność; wzrosła liczba wykwalifikowanych taterników, wprowadzono wiele nowych technik wspinaczkowych; ob. w Polsce taternicy (ok. 2 tys.) są zrzeszeni w Polskim Związku Alpinizmu (zał. 1974), którego organem jest czasopismo „Taternik”.
