tatarskie (mongolskie) najazdy na Polskę w XIII w.

tatarskie (mongolskie) najazdy na Polskę w XIII w.,

rozpoczęły się wkrótce po opanowaniu Rusi przez Mongołów (1238–40).

Pierwszy najazd, 1241 zapoczątkowany wtargnięciem oddziału zwiadowczego (II 1241), który m.in. zdobył Sandomierz i pokonał rycerstwo krakowsko-sandomierskie; III–IV 1241 prawe skrzydło wojsk tatarskich (główne siły pod wodzą Batu-chana uderzyły na Węgry) wtargnęło do Polski i po sukcesach pod Szydłowcem, Chmielnikiem i Opolem zadało wojskom polskim (pod wodzą Henryka Pobożnego) klęskę pod Legnicą; potem Tatarzy zawrócili na Węgry w celu połączenia się z głównymi siłami. Drugi najazd — zima 1259–60; Tatarzy zdobyli m.in. Sandomierz i Kraków. Trzeci najazd — zima 1287–88; wojska tatarskie operowały w 2 grupach: pierwsza przez Lublin, Sandomierz dotarła do Gór Świętokrzyskich, gdzie została pokonana przez Leszka Czarnego; druga doszła pod Kraków i na Podhale i poniosła klęskę pod Starym Sączem, pokonana przez Polaków i przybyłe im na pomoc wojska węgierskie. Najazdy grabieżcze organizowane przez chanat krymski od końca XV do XVII w. powtarzały się z dużą częstotliwością; często pozostawały w związku z wojnami polsko-tureckimi i polsko-kozackimi.

Tatar, wg Jana Weigela w Habitus Praecipuorum Populorum, tam virorum quam foeminarum singulari arte depicti z 1577