taktycy

taktycy,

określenie nadane autorom zachowanych dzieł antycznych o sprawach wojsk.;

z prac najstarszego z t., Ajnejasa Taktikosa (III w. p.n.e.), ocalał fragment o obronie miasta; bardzo podobne w treści podręczniki taktyki Asklepiodotosa (I w. p.n.e.), Ajlianosa (przeł. I i II w. n.e.) i Arriana, przedstawiające wyidealizowany obraz armii macedońskiej, są zapewne streszczeniami Téchnē taktikḗ [‘sztuka taktyki’] Posejdoniosa; powstałe w I i II w. n.e. Strategemata Frontinusa oraz Stratēgiká Onesandrosa i Poliajnosa to zbiory anegdot, których treść wypełniają fortele wojenne zaczerpnięte z dzieł dawnych historyków; z IV w. pochodzą: anonimowe De rebus militaris [‘o sprawach wojskowych’] i Epitome rei militaris [‘zarys spraw wojskowych’] Wegecjusza Renatusa, jedyny zachowany podręcznik rzymskiej sztuki wojennej. T. nie byli żołnierzami, ale retorami, a ich dzieła to kompilacje (dzieł Asklepiodotosa, Ajlianosa, Arriana), będące bezładną mieszanką fragmentów informacji z różnych epok (Frontinus, Onesandros, Poliajnos, Wegecjusz Renatus) lub fantazjowaniem (De rebus militaris); mimo to prace t., które 1487 zostały wyd. w zbiorze Veteres de re militari scriptores, wywarły ogromny wpływ na nowoż. myśl wojsk. Europy.