szpital
podstawowy zakład lecznictwa zamkniętego służący badaniu i leczeniu chorych wymagających stałej opieki lekarskiej i pielęgniarskiej, odpowiednich zabiegów leczn. i diagnostycznych (lecznictwo);
[niem. < łac.],
szpital
Encyklopedia PWN
w szpitalach prowadzi się szkolenie kadr, badania nauk., a także — za pośrednictwem przychodni przyszpitalnych — leczenie ambulatoryjne i dobór chorych do leczenia szpitalnego. Pod względem funkcjonalnym szpitale dzieli się na ogólne (wielooddziałowe z różnymi specjalnościami) i specjalistyczne (jednoimienne, np. zakaźne, psychiatryczne).
Szpitale jako miejsca izolacji chorych istniały w staroż. Chinach, Babilonii, Egipcie, Grecji i Rzymie. Pierwsze instytucje noszące nazwę szpitali powstawały w pierwszych wiekach n.e., zwykle z pobudek charytatywnych, były to jednak raczej przytułki. Wysoki poziom osiągnęły szpitale arabskie w IX–XIII w., mające biblioteki fachowe, oddziały specjalistyczne i prowadzące szeroką działalność leczn.; w tym czasie poziom szpitalnictwa eur. znacznie się obniżył, rozwój nastąpił dopiero w epoce odrodzenia, a szpitale stały się w pełni zakładami leczn.; w XVII–XVIII w. powstały pierwsze kliniki. Początki szpitalnictwa pol. sięgają XII w. i wiążą się przeważnie z działalnością duchowieństwa i możnowładców. W 1791 było 497 szpitali z 5,6 tys. łóżek, a 1938 — 632 szpitali z 69,4 tys. łóżek. W czasie II wojny światowej wiele szpitali uległo zniszczeniu; ob. szpitale stanowią element państw. służby zdrowia, nieliczne prywatne; 1994 było 701 szpitali dysponujących 215 tys. łóżek, 2003 — 732 szpitali z 186,0 tys. łóżek.
