szkoły retoryczne,
w starożytności szkoły, w których uczniowie poznawali teorię wymowy oraz ćwiczyli się praktycznie w układaniu i wygłaszaniu mów;
szkoły retoryczne
Encyklopedia PWN
rozwinęły się w Grecji w epoce hellenistycznej (od końca IV w. p.n.e.), w Rzymie — pod koniec republiki (I w. p.n.e.) i przetrwały do upadku Rzymu (V w. n.e.); stanowiły trzeci — po elementarnym i gramatykalnym — stopień szkolnictwa; w dobie cesarstwa program szkół retorycznych objął ponadto dialektykę, filozofię i prawo — jako przedmioty uzupełniające wykształcenie retoryczne; od czasów ces. Wespazjana (69–79 r. n.e.) szkoły retoryczne zaczęły przechodzić na utrzymanie i pod kontrolę państwa; zapoczątkowały szkolnictwo wyższe.
