szkoła dominikańska
 
Encyklopedia PWN
szkoła dominikańska,
nurt teologii i filozofii rozwijający się od XII w. w obrębie zakonu dominikanów;
początkowo preferowała filozofię św. Augustyna, później do jej ukształtowania przyczynili się: św. Albert Wielki i św. Tomasz z Akwinu; największe uniwersytety szkoły dominikańkiej powstały w: Kolonii, Bolonii, Padwie, Paryżu i Perugii; w znaczeniu właściwym — jedna z 3 szkół arystotelizmu (obok franciszkańskiej i jezuickiej), rozwinięta w dobie renesansu i oparta na tomistycznej interpretacji tekstów Arystotelesa; początkowo była reakcją na nominalizm XV w.; po jego potępieniu rozwinęła się i położyła największe zasługi w nauczaniu Summy teologicznej w XVI w., zw. złotym wiekiem tomizmu; gł. przedstawiciele: D. Soto, M. Cano, D. Banez, Jan od św. Tomasza; największe ośr.: Leuven, Paryż i Kraków.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia