szczyt

szczyt,

arch. trójkątna ściana zamykająca przestrzeń między połaciami dachu dwuspadowego;

także zwieńczenie elewacji budynku lub jego elementów architektonicznych (ryzalitów, portali, otworów okiennych); w architekturze klasycznej (greckiej, rzymskiej, renesansowej, klasycystycznej), a także barokowej ma formę trójkąta ograniczonego gzymsami (fronton); szczyt może mieć także wykrój schodkowy (zwłaszcza w gotyku), półowalny, falisty, wolutowy; często zdobiony sterczynami, pilastrami, ślepymi arkadami oraz dekoracją rzeźbiarską.