symetria
anat. podstawowa cecha budowy organizmów;
[gr., ‘współmierność’],
symetria
Encyklopedia PWN
symetria równoosiowa, czyli homoaksoniczna, cechuje niektóre niższe organizmy, np. bakterie ziarenkowce — mają one kształt wszechstronnie symetryczny, kulisty; zbliżoną do poprzedniej symetrią wieloosiową, poliaksoniczną (środek symetrii i duża, lecz skończona liczba osi symetrii) odznaczają się np. promienice, słonecznice; symetrię promienistą wykazują m.in. jamochłony i szkarłupnie (ciało można podzielić na symetryczne części płaszczyznami biegnącymi wzdłuż jednej osi gł.); najpowszechniejsza jest symetria dwuboczna, czyli bilateralna (występuje u większości tkankowców), organizm może być podzielony tylko na 2 części symetryczne, prawą i lewą, stanowiące swe zwierciadlane odbicie; płaszczyzną symetrii jest płaszczyzna pośrodkowa, biegnąca wzdłuż osi długiej (gł.) ciała.
