styl
szt. plast. termin, który w badaniach nad sztuką służy do klasyfikacji zjawisk artyst. przez połączenie w grupy dzieł odznaczających się wspólną jakością formy.
[łac.],
styl
Encyklopedia PWN
W 2. poł. XIX w. i na pocz. XX w. ukształtował się system stylów hist., odpowiadających okresom hist., w których pojęcia stylowe odnoszą się do wielkich grup dzieł (romanizm, gotyk). Styl traktowano również jako symptom sytuacji w życiu polit. (styl Ludwika XIV, styl regencji), bądź w dziejach myśli (styl kontrreformacji), jako wynik okoliczności materialnych, tj. geogr.-klim. i ekon. (H. Taine) oraz postępu w technologii sztuki (K.F. Rumohr). Formułowano wiele autonomicznych koncepcji stylów (m.in. style konceptualne i wizualne), tworzono systematykę stylów, dostrzegając je w różnych epokach hist. (barok antyczny i got.); wraz z rozwojem nauki postępował proces rozdrobnienia pojęć stylowych (późny gotyk, międzynar. styl got.). Wyodrębniono mniejsze zespoły bliskich sobie formalnie dzieł — przynależnych do jednego środowiska kulturowego (szkoła krak.-sądecka, malarstwo weneckie), będących tworami jednego artysty (późny styl Tycjana) lub jednego warsztatu (np. styl Wita Stwosza). Pojęcie stylu osiągnęło apogeum w teorii H. Wölfflina; we współcz. historii sztuki pojęcie stylu było niejednokrotnie podważane ze względu na niepełne metody klasyfikacji.
