stresowe zaburzenie pourazowe
 
Encyklopedia PWN
stresowe zaburzenie pourazowe, zespół stresu pourazowego, dawniej nerwica pourazowa,
zaburzenie psychiczne stanowiące reakcję na bardzo silnie stresujące wydarzenie (np. klęska żywiołowa, udział w wojnie, wypadku, doznanie tortur, terroru, gwałtu);
często jej wystąpieniu sprzyja niedojrzałość osobowości, lecz dostatecznie silny uraz może wyzwolić stresowe zaburzenie pourazowe u osoby w pełni dojrzałej i o zwartej osobowości. Typowe objawy obejmują: uporczywe nawracanie wspomnień urazu na jawie i w snach, poczucie odrętwienia, zobojętnienia, odizolowania od ludzi, długotrwałą bezsenność, dążenie do unikania działań i sytuacji przypominających uraz oraz gwałtowne wybuchy strachu lub agresji, gdy okaże się to nieskuteczne; przewlekle utrzymuje się stan wzmożonej pobudliwości, czujności, często stany lęku lub depresji, wikłane próbami „przezwyciężania” za pomocą alkoholu lub leków. Zaburzenie zaczyna się zaraz po urazie lub później, nawet po kilkumiesięcznym okresie utajenia, zwykle z czasem ustępuje, lecz może też trwać przewlekle lub doprowadzić do trwałych zmian osobowości (np. uogólnionej lękliwości, bierności, podejrzliwości). W leczeniu stosuje się farmakoterapię i psychoterapię.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia