stenografia
sposób dokładnego notowania dostosowany do szybkości mowy;
[gr.],
stenografia
Encyklopedia PWN
polega na opuszczeniu samogłosek i wprowadzeniu umownych znaków na stosowane skróty spółgłosek i ich grup oraz często spotykane zwroty i słowa. Początki stenografii wywodzą się z czasów staroż.; na początku n.e. Marcus Tullius Tiro oprac. system stenografii (zw. notami tyrońskimi) i używał go do notowania mów Cycerona. Twórcą nowocz. stenografii jest J. Willis, który 1602 oprac. system zw. geometrycznym; system graficzny oprac. 1824 F.X. Gabelsberger. Początki stenografii pol. stworzył J. Poliński, który 1861 dostosował niem. system Gabelsbergera do języka pol.; odmianą tego systemu jest stenografia S. Korbla; od 1950 adaptowano do pol. języka system ros. N. Sokołowa, nazywając go Jednolitym Systemem Stenografii Polskiej; w Polsce są stosowane wszystkie 3 systemy.
