statyka
dział mechaniki zajmujący się badaniem równowagi ciał materialnych znajdujących się pod działaniem sił (równowaga układu mechanicznego).
[gr. statikós ‘utrzymujący równowagę’],
statyka
Encyklopedia PWN
Podstawowymi zasadami: 1) równoważenie się działającego na bryłę sztywną układu 2 sił, o jednakowej wielkości, leżących na 1 prostej i przeciwnie skierowanych; 2) możliwość zastąpienia każdego układu sił, działających na bryłę sztywną, innym układem sił mu równoważnym, tzn. mającym równą sumę sił i sumę momentów sił względem tego samego, dowolnie wybranego punktu; 3) niezakłócenie równowagi układu mech. przez nałożenie nowych więzów. Zależnie od fiz. właściwości rozpatrywanych obiektów rozróżnia się: statykę bryły sztywnej, statykę ciała sprężystego, statykę cieczy (hydrostatyka) i statykę gazu (aerostatyka). Pod względem metodologicznym statykę dzieli się na: statykę geometryczną, która rozpatruje zagadnienie sprowadzenia układu sił działających na ciało do postaci najprostszej oraz zagadnienie warunków równowagi tych układów, statykę analityczną, której podstawą jest zasada prac wirtualnych, określająca ogólne warunki równowagi dowolnego układu mech., oraz statykę wykreślną (grafostatykę), posługującą się metodami graf. przy rozwiązywaniu zagadnień statyki ciał sztywnych i sprężystych (jej podstawowymi elementami są wielobok sił i wielobok sznurowy). Statyka jest najstarszym działem mechaniki; początki jej stworzył w III w. p.n.e. Archimedes, formułując zasadę dźwigni; duże zasługi w rozwoju statyki położyli m.in. w XVIII w. J.L. Lagrange (oprac. podstaw statyki analit.) oraz w XIX w. K. Culmann i L. Cremona (rozwój statyki wykreślnej).
