slawistyka
 
Encyklopedia PWN
slawistyka
[łac.],
nauka, której przedmiotem są języki, kultura, historia narodów słow.,
niekiedy zaliczano do niej archeologię i historię Słowian. Jako dyscyplina nauk. powstała na przeł. XVIII i XIX w. w związku z budzeniem się świadomości nar. i wspólnoty Słowian. Twórcą dyscypliny był Czech, J. Dobrovský, jego kontynuatorami: J.B. Kopitar, A. Wostokow, P. Šafarik, F. Miklosich, V. Jagić. Zasługą pierwszego okresu (do 1876) było odkrycie i wydanie wielu zabytków, oprac. wielkich słowników i kompendiów. Okres drugi cechował szybki rozwój językoznawstwa (Lipsk z A. Schleicherem i A. Leskienem). Po I wojnie świat. na czoło wysunęła się slawistyka w krajach słow.; po II wojnie świat. jest uprawiana na całym świecie. W krajach słow. opracowuje się słowniki i atlasy poszczególnych grup dialektów; w skali międzynar. prowadzi się prace nad wielkim ogólnosłow. atlasem gwar i słownikiem. Do rozwoju slawistyki przyczyniła się grupa uczonych: I. Sriezniewski, F. Fortunatow, O. Potebnia, J. Karski, V. Vondrák, A. Szachmatow, N. Trubieckoj, B. Havránek, M. Murko, A. Belić, A. Meillet, A. Mazon, A. Vaillant, E. Berneker, T. Trautmann, M. Vasmer, R. Jakobson, J. Mikkola, O. Broch i in.
W Polsce początkowo dominował kierunek hist. (W. Surowiecki, I. Rakowiecki, J. Lelewel) i historycznolit. (A. Mickiewicz) oraz leksykografia (S.B. Linde). Do wybitnych językoznawców końca XX w. należą: J. Baudouin de Courtenay, J.M. Rozwadowski, K. Nitsch, T. Lehr-Spławiński, M. Małecki, S. Słoński, W. Doroszewski, Z. Stieber, W. Kuraszkiewicz, F. Sławski, H. Popowska-Taborska, L. Moszyński, J. Siatkowski, Z. Topolińska; działali także polihistor A. Brückner oraz historycy literatury: W. Nehring, J. Tretiak, M. Szyjkowski, J. Janów, J. Krzyżanowski, J. Gołąbek, M. Jakóbiec, J. Magnuszewski.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia