situl sztuka
 
Encyklopedia PWN
situl sztuka,
specyficzny styl zdobienia dużych naczyń (będących odpowiednikiem dzisiejszych wiader — tzw. situl) z brązowych blach łączonych nitami, charakterystyczny VI–IV w. p.n.e. gł. dla obszarów północno-wschodniej Italii, Słowenii i przyległych terenów alpejskich, aż po Tyrol.
ośrodki produkcji situl były związane ze środowiskiem późnej kultury Este lub z powiązanymi z nią ugrupowaniami o halsztackim modelu kulturowym; naczynia wyróżniają się wytłaczanym od wewnątrz ornamentem, pokrywającym prawie całą powierzchnię, najczęściej w 3 pasach kompozycyjnych (fryzach); w obrębie fryzów poszczególne sceny tworzą zwarte narracyjne kompozycje związane z kultem, wydarzeniami publicznymi, ceremoniałem dworskim, działalnością gosp. lub działaniami militarnymi (m.in.: orszaki pogrzebowe, procesje świąteczne, uroczystości biesiadno-dworskie z libacjami, muzykowanie na fletni Pana i harfach, walki pięściarzy, wyścigi rydwanów, przemarsze wojenne); charakterystyczne zaakcentowanie, poprzez typ stroju i miejsce w kompozycji, zróżnicowania społ., a być może etnicznego postaci ludzkich; zwracają uwagę zwłaszcza spiczaste nakrycia glowy (typowe dla koczowników), aurygów powożących rydwanami (Syginnowie); występują także przedstawienia zwierząt i ptaków oraz motywy roślinne i geom., oddzielające poszczególne fryzy; całość wykonana w charakterystycznej manierze typowej dla sztuki etruskiej; poza situlami podobne kompozycje pokrywały metalowe pasy czy też (sporadycznie) pochwy mieczy i zwierciadła.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia