sittarowie
w południowoindyjskiej tradycji tamilskiej termin odnoszący się do co najmniej 3 różnych grup autorów, które często są ze sobą utożsamiane;
[tamilskie cittar < sanskr. siddha ‘doskonały’, ‘posiadający (cudowne) moce’],
sittarowie
Encyklopedia PWN
pierwsza grupa to twórcy traktatów z dziedziny tradycyjnej medycyny (wajttijam) i alchemii (rasawadam), pisanych prozą lub wierszem, w większości nie opublikowanych; drugą grupę tworzą myśliciele i poeci — mistycy z X–XV w., autorzy dzieł inspirowanych tantryzmem i jogą; tradycyjnie podaje się liczbę 9 lub 18 s., ale ich lista w źródłach tamilskich nie jest ujednolicona (znajdują się też na niej postaci legendarne); najbardziej znani to m.in.: Siwawakkijar (przed X w.), Tirumular, Pattinattar (XIV–XV w.), Pambattiććittar (XV w.); mianem „sittarowie” określa się również niektórych twórców poezji rel.-filoz., m.in. Auwajjar, Tajumanawar; wszystkie grupy s. są związane z mistyczno-ascetycznym nurtem tradycji jogi; ich utwory charakteryzują się prostotą stylu i bogactwem symboliki.
