servus
w prawie rzymskim osobowym s. był określany jako przedmiot, a nie podmiot prawa;
[łac., ‘niewolnik’],
servus
Encyklopedia PWN
właścicielowi przysługiwało wobec niewolnika prawo życia i śmierci; s. był przedmiotem obrotu gosp. i prawnego, właściciel mógł go sprzedać, podarować, oddać w najem za wynagrodzeniem lub zapisać w testamencie; s. nie miał zdolności prawnej ani żadnych praw publicznych; nie miał też prawnie uznanej rodziny (związki pomiędzy s. nie były małżeństwem), dzieci zrodzone z takiego związku były również niewolnikami i stawały się własnością tego, do kogo należała matka; właściciel mógł wyzwolić s. przez wpis za swoją zgodą na listę obywateli rzymskich, przez zapis testamentowy lub na podstawie pozornego procesu windykacyjnego.
