scytyjskie języki,
odłam języków indoirańskich;
scytyjskie języki
Encyklopedia PWN
w epoce staroirańskiej (1000–300 p.n.e.) j.s. obejmowały olbrzymie obszary od Turkiestanu do M. Czarnego, skąd Scytowie docierali daleko na zachód (Kujawy i Brandenburgia); z okresu średnioirańskiego (300 p.n.e.–800 n.e.) są znane 2 j.s. — sogdyjski i sakijski, a z XII–XIV w. — chorezmijski; w 2. poł. I tysiąclecia obszar Scytów skurczył się pod naporem ludów tureckich; do dziś z j.s. zachowały się tylko osetyjski i jagnobiński.
