schola cantorum
muz. w Kościele wczesnochrześc. początkowo grupa śpiewaków biorących udział w liturgii;
[łac.],
schola cantorum
Encyklopedia PWN
także miejsce, gdzie ćwiczyli śpiew; później szkoła śpiewaków — zał. w IV w. w Rzymie przez pap. Sylwestra I, zreorganizowana na przeł. VI i VII w. przez pap. Grzegorza I (jej opis w Ordo Romanus z VIII w.); stała się eur. ośrodkiem uprawiania chorału gregoriańskiego; na wzór szkoły rzymskiej powstawały szkoły w Metz, Sankt Gallen, także w Polsce.
