rubid

wyk. A. Dukata/Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN

rubid, Rb, rubidium,

pierwiastek chemiczny o liczbie atomowej 37;

Symbol: Rb

Nazwa łacińska: Rubidium

Liczba atomowa: 37

Pierwiastek promieniotwórczy: nie

Grupa układu okresowego pierwiastków: 1 — litowce

Odkrycie: 1861

Odkrywca: Bunsen Robert Wilhelm, Kirchhoff Gustav Robert

względna masa atomowa 85,4678; r. należy do grupy litowców; srebrzystobiały metal, bardzo miękki, lekki, łatwo topliwy; temperatura topnienia 38,89°C, temperatura wrzenia 685°C, gęstość 1,532 g/cm³; w związkach występuje na stopniu utlenienia I; bardzo reaktywny; w powietrzu samorzutnie zapala się, tworząc ponadtlenek RbO₂ i dlatego metaliczny r. musi być przechowywany pod warstwą nafty, w próżni lub w atmosferze gazu obojętnego; gwałtownie reaguje z wodą, wydzielając wodór i tworząc wodorotlenek rubidu RbOH, który jest bardzo mocną zasadą; sole rubidu wykazują podobieństwo do odpowiednich soli potasu. W przyrodzie występuje (w stanie rozproszonym) w postaci związków, towarzysząc minerałom potasu (gł. karnalitowi i lepidolitowi) oraz w niektórych glinokrzemianach (np. pollucyt). R. jest stosowany do pokrywania wnętrz lamp elektronowych oraz fotokomórek; jest składnikiem specjalnych szkieł opt.; kryształy jon. zawierające r. (np. RbAg₅I₄) mają znaczenie w produkcji cienkich warstw przewodzących; jako metal o bardzo niskim potencjale jonizacji może stać się paliwem w jon. silnikach rakietowych; izotop ⁸⁷Rb jest stosowany w geochronologii. Rubid odkryli 1861 R.W. Bunsen i G.R. Kirchhoff.