renesansowa filozofia przyrody,
jeden z gł. kierunków filoz. epoki odrodzenia, rozwijający się w krajach zachodniej Europy, gł. we Włoszech (XV–poł. XVII w.);
renesansowa filozofia przyrody
Encyklopedia PWN
renesansowa filozofia przyrody stawiała sobie za cel poznanie przyrody przez odkrycie jej istoty, tajemnych sił rządzących jej prawami oraz podporządkowanie przyrody człowiekowi za pomocą zarówno techniki, jak i magii, badań empirycznych, jak i spekulacji kabalistycznych, astrologicznych i alchem.; renesansowa filozofia przyrody zbudowała koncepcję wszechświata opartą na zasadach jednorodności substancji materialnej, niekiedy także identyfikacji Boga z naturą, dynamizmu i dialektycznego ujęcia przyrody; w renesansowej filozofii przyrody wyodrębnia się 4 gł. kierunki: intuicjonistyczny (gł. Mikołaj z Kuzy), naturalist.-magiczny (gł. Paracelsus), panteistyczno-materialist. (gł. G. Bruno), materialist. (gł. B. Telesio); wywarła wpływ na eur. życie umysłowe dzięki swej orientacji antyscholastycznej i programowi renes. humanizmu.
