regionalizacja fizycznogeograficzna

regionalizacja fizycznogeograficzna,

podział terenu na regiony na podstawie cech przyrodniczych.

Regionalizacja jest klasyfikacją indywidualną, co oznacza, że każdy region jest niepowtarzalny i prowadzony w układzie hierarchicznym, tzn. są wyróżniane regiony różnej rangi taksonomicznej i regiony wyższego rzędu, składające się z podporządkowanych im jednostek regionalnych coraz niższych szczebli: prowincje dzielą się na podprowincje, te na makroregiony, w obrębie których są wydzielane mezoregiony, które dzielą się na mikroregiony. Wyznaczanie i systematyzowanie regionalnych jednostek fizycznogeogr. odbywać się powinno przy akceptacji 3 założeń: uznania obiektywnego ich istnienia, uwzględnienia podstawowych prawidłowości zróżnicowania zewn. sfery Ziemi (prawa strefowości i astrefowości), tworzenia systemów jednostek wzajemnie sobie podporządkowanych. Regionalizacja powinna również spełniać warunek wyczerpywalności (adekwatności), co oznacza, że suma wyróżnionych podzespołów musi być identyczna ze zbiorem klasyfikowanym, oraz warunek rozłączności, który polega na tym że poszczególne podzbiory nie mogą zawierać elementów wspólnych. R.f. może być prowadzona przez: podział większych jednostek na mniejsze (metody dedukcyjne) lub przez grupowanie małych regionów w większe całości (metody indukcyjne). Od r.f. odróżnia się typologię fizycznogeogr. (krajobrazową). Regionalizacja koncentruje się na cechach indywidualnych, odróżniających poszczególne regiony od siebie, natomiast typologia krajobrazowa jest prowadzona na podstawie podobieństw i powtarzalności cech systemów przyrodniczych. Typologia polega na porównaniu określonego układu przyr. do ustalonego wcześniej wzorca (typu normatywnego).