realizm prawniczy,
nazwa nurtów współcz. teorii prawa.
realizm prawniczy
Encyklopedia PWN
Amerykański realizm prawniczy (O.W. Holmes, J. Graym, K.N. Llewellyn, T.W. Arnold, J. Frank i in.) występuje w ramach funkcjonalizmu prawniczego; w latach 30. i 40. XX w. zajmował dominującą pozycję; ob. rozwija się pod wpływem empirycznej socjologii i behawioryzmu, na gruncie praktycystycznie zorientowanego prawoznawstwa; przeciwstawia się formalizmowi prawniczemu, którego wyrazicielem był pozytywizm prawniczy; realizm prawniczy traktuje prawo jako zachowanie się osób urzędowych lub jako przepowiednię takiego zachowania się; w związku z tym, wg realizmu prawniczego przedmiotem badań powinny być czynniki wpływające na to zachowanie, a w szczególności na decyzje prawne. Skandynawski realizm prawniczy (A. Hägerström, V. Lundstedt, K. Olivecrona, A. Ross) rozwija się na tle krytyki magicznych i metafiz. wyobrażeń o prawie, odrzuca koncepcje pozytywist. i stara się ujmować prawo jako złożone zjawisko psychospołeczne.