publikanie
 
Encyklopedia PWN
publikanie, publicani
[łac. publica ‘dobra publiczne’],
w starożytnym Rzymie wykonawcy kontraktów państwowych, w prowincjach rzymskich, przeważnie ekwici,
przetarg konraktów odbywali co 5 lat cenzorzy; publikanie eksploatowali w połowie II w. p.n.e. należące do państwa kopalnie w Hiszpanii i Macedonii; 122 p.n.e. otrzymali prawo ściągania dochodów państwa (w tym podatków), w prowincji Azja; podboje w I w. rozszerzyły ich działalność na kolejne prowincje Wschodu; ogrom kontraktów publicznych i konieczność udzielania zastawu sprawiły, że w spółkach publikanów partycypowała znaczna część najbogatszych Rzymian, w tym wielu ekwitów (senatorzy nie mieli do tego prawa); tradycja senatorska zarzuca publikanom — zapewne słusznie, choć obłudnie — niepohamowaną chciwość i wyzysk, ich znaczenie natomiast wyolbrzymiła nauka nowożytna: rolę, którą krótko (przełom II i I w. p.n.e.) odgrywali, zawdzięczali podziałowi w rzymskiej elicie władzy po śmierci Grakchów; Cezar i August drastycznie ograniczyli działalność publikanów w prowincjach, oddając ściąganie podatków samym miastom.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia