prasa polska
 
Encyklopedia PWN
prasa polska 1939–45,
w czasie wojny likwidacji uległy niemal wszystkie wydawane dotąd tytuły i był to definitywny kres ich istnienia. W kilku wypadkach mamy do czynienia z kontynuacją na emigracji. Zarówno na terenach zajętych przez Niemcy, jak i ZSRR zlikwidowano ukazujące się dotychczas periodyki oraz odcięto społeczeństwo od źródeł informacji. Na terenie Generalnego Gubernatorstwa władze niemieckie przystąpiły do tworzenia systemu prasowego (tzw. prasa gadzinowa) opartego na niewielkiej liczbie tytułów (8 dzienników) o stosunkowo wysokich nakładach. Do najważniejszych należał „Nowy Kurier Warszawski” (200 tys.) oraz „Goniec Krakowski”. Na ziemiach wschodnich (Lwów, Wilno) władze radzieckie utworzyły kilka pism, z których największe znaczenie zyskał lwowski „Czerwony Sztandar”. Przeciwwagę dla pism wydawanych przez okupantów stanowiła prasa wydawana przez organizacje działające w podziemiu. Największym wydawcą prasy konspiracyjnej były ugrupowania związane z rządem polskim w Londynie (ZWZ-AK oraz Delegatura Rządu na Kraj). Działalność wydawniczą ZWZ-AK koordynowało Biuro Informacji i Propagandy (BIP); od X 1939 ukazywał się „Biuletyn Informacyjny” (redaktor A. Kamiński) — najpopularniejsze pismo podziemia (do 50 tys. egz.); ogółem ZWZ-AK był wydawcą kilkuset tytułów. W 1941 BIP uruchomił Akcję N (pisma w języku niemieckim), której celem była dywersja w armii i administracji niemieckiej. Gł. pismem Delegatury był dwutygodnik „Rzeczpospolita” (1941–44). Departament Informacji wydawał także periodyki gospodarcze oraz poświęcone kulturze. Własne systemy prasowe zdołały stworzyć działające w podziemiu partie polityczne.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia