plebs
stosowane w historiografii określenie najniższej grupy społecznej w miastach europejskich w średniowieczu i czasach nowożytnych do schyłku XVIII w.;
[łac.],
plebs
Encyklopedia PWN
mieszkańcy miast, którzy nie należeli ani do patrycjatu, ani do pospólstwa, nie posiadali obywatelstwa miejskiego i w związku z tym nie mieli praw politycznych ani możliwości udziału we władzy; byli to zarówno ludzie czynni zawodowo — czeladnicy, terminatorzy, wolnonajemni robotnicy, służba domowa, wędrowni kupcy itp., jak i tzw. margines społeczny — żebracy, tzw. ludzie luźni, prostytutki, przestępcy; w Polsce plebs stanowił ok. 80% ogółu mieszkańców miast.
