pirotyn
 
Encyklopedia PWN
pirotyn
[gr. pyrrótēs ‘czerwoność’],
piryt magnetyczny,
minerał, siarczek żelaza FeS;
krystalizuje w układzie heksagonalnym; brązowożółty, o połysku metalicznym, kruchy; magnet.; pospolity, występuje gł. w złożach związanych z zasadowymi skałami magmowymi (gabra, noryty), w największych ilościach w Kanadzie (Sudbury w Ontario), Rosji (Norylsk) i RPA (Transwal); w Polsce — na Dolnym Śląsku (m.in. okolice Miedzianki, Kowar).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia