parkesowanie

parkesowanie,

proces odsrebrzania ołowiu;

dawniej stosowany do otrzymywania srebra ze stopu rudy srebronośnej (np. argentytu) z ołowiem, wykorzystujący znacznie większą rozpuszczalność srebra w cynku niż w ołowiu. Obecnie p. jest stosowane gł. w rafinacji surowego ołowiu; do roztopionego w ognioodpornym kotle ołowiu zawierającego od 0,025 do 0,4% srebra dodaje się metaliczny cynk (w ilości proporcjonalnej do zawartości srebra w ołowiu), który tworzy ze srebrem trwałe związki chemiczne, wypływające na powierzchnię kąpieli ołowiowej, skąd są sukcesywnie zbierane w postaci piany (zawiera ona 2,5 do 4% srebra, 20 do 40% cynku, reszta ołów); pianę prasuje się, wyciskając z niej znaczną część ciekłego ołowiu, dzięki czemu wzrasta zawartość srebra; kolejne operacje to ogrzewanie sprasowanej piany pod warstwą węgla drzewnego i destylacja w piecach retortowych w celu usunięcia cynku; otrzymany półprodukt zawiera do 30% srebra, reszta — ołów; ostatnią operacją jest wypalenie (utlenienie) ołowiu (kupelacja) prowadzące do uzyskania surowego srebra (tzw. metalu dore), które poddaje się elektrorafinacji. Proces po raz pierwszy zastosował 1850 bryt. chemik A. Parkes.