paradoks oszczędności,
ekon. wynikające z teorii J.M. Keynesa spostrzeżenie, iż wysoka skłonność do oszczędzania w skali makroekonomicznej, zmniejszając rozmiary zagregowanego popytu powoduje, że poziom produkcji i zatrudnienia w gospodarce narodowej jest niższy od tego, który mógłby być osiągnięty przy mniejszych oszczędnościach;
paradoks oszczędności
Encyklopedia PWN
paradoks oszczędności był punktem wyjścia, zalecanej przez keynesistów, redystrybucji dochodów od najbogatszych (którzy dużo oszczędzają) do najbiedniejszych (którzy w ogóle nie oszczędzają); redystrybucja dochodów dokonywana za pomocą progresywnego podatku dochodowego i systemu świadczeń socjalnych (zasiłki dla bezrobotnych, opieka społeczna) powoduje zwiększenie wydatków przy danych dochodach ludności; paradoks oszczędności jest prawdziwy jedynie w odniesieniu do krótkiego okresu — przy danych zdolnościach produkcyjnych; w długim okresie oszczędności są źródłem finansowania inwestycji, a od ich rozmiarów zależy tempo wzrostu gospodarczego; paradoks oszczędności był wykorzystywany przez lewicowych ekonomistów jako argument przeciw zapobiegliwości i wysokiej skłonności do oszczędzania, uważanej za tradycyjną wartość i fundament systemu kapitalistycznego.
