palladiańskie założenie

palladiańskie założenie,

typ założenia pałacowego, rozwinięty w XVIII w. pod wpływem will A. Palladia (Villa Rotonda i inne)

typ architektoniczny, w którym korpus główny pałacu jest połączony ćwierćkolistymi galeriami z pawilonami lub oficynami bocznymi; założenia te były rozpowszechnione zwłaszcza w Anglii w 1. połowie XVIII w. i w Polsce w 2. połowie tegoż stulecia (np. pałace: Prymasowski w Warszawie — E. Schroeger, w Śmiełowie — S. Zawadzki, w Białaczowie — J. Kubicki).