ozdobniki

ozdobniki, ornamenty,

muz. ozdobne zwroty i figury dźwiękowe, także stosowane na ich oznaczenie znaki graficzne przy nutach.

Rozwinęły się zwłaszcza w XVII w. we Francji (twórczość klawesynistów francuskich). Najważniejsze o.: przednutka krótka (acciaccatura), bez określonej wartości rytmicznej, lecz skracająca wartość poprzedzanej nuty; przednutka długa (appoggiatura), zmniejszająca o połowę wartość poprzedzanej nuty; toczek, grupa przednutek, składająca się z 2 lub więcej małych nutek, zmierzających najczęściej w ruchu sekundowym w górę lub w dół ku ozdabianej nucie; mordent, polegający na szybkim przejściu z nuty gł. na jej sekundę górną (mordent górny) lub sekundę dolną (mordent dolny) i powrocie do punktu wyjścia; obiegnik (gruppetto), polegający na „opleceniu” gł. nuty jej górną i dolną sekundą; tryl, będący wielokrotną i szybką zmianą nuty gł. na jej górną sekundę; arpeggio, wskazujące na niejednoczesne wykonanie składników akordu, zwykle kolejno od dołu do góry; biegnik, szereg małych nutek oznaczający szybki pochód dźwięków, najczęściej w ruchu sekundowym.